نامه شاکیان دل آرا به مطبوعات و فعالان حقوق بشر

شاکيان دل آرا دارابي نقاش متهم به قتل ديروز طي نامه يي سرگشاده که براي روزنامه اعتماد ارسال شد از رسانه ها و خانواده دل آرا گلايه کردند.در اين نامه که به امضاي سه فرزند مقتول رسيده، آمده است؛ ما بازماندگان مرحوم مهين دارابي حقيقي (مادر مهربان مان) پنج سال و سه ماه و 21 روز است که شکوه و شکايت و اندوه خود را از قتل فجيع مادر بي گناهمان با ضربات متعدد چاقو و نمک هايي که جامعه روزنامه نگاري و برخي فعالان حقوق بشري بر زخم مان پاشيده اند، فرو خورده ايم اما اين بار براي دفاع از خون به ناحق ريخته مادر و حيثيت خودمان ناچار از اين نامه سرگشاده ايم.

ما بدون اينکه خود قضاوت کنيم عامل اصلي جنايت دخترک بود يا پسرک (آرزو مي کرديم پسرک باشد چون اين بي رحمي شايد از يک بيگانه قابل تحمل تر و شرم آورتر باشد) اين را به محکمه سپرديم تا با تحقيقات کارشناسان جنايي و قضايي خبره با صرف وقت و حوصله فراوان در چندين مرحله دادگاه بدوي و تجديدنظر و پس از تاييد حکم از ديوان عالي قضايي کشور هر دو نفر را محکوم کردند يکي به حبس و ديگري را به عنوان مباشر و مقصر اصلي به قصاص. ما هنوز هم قضاوتي احساسي درباره اينکه عامل اصلي جرم کدام بودند، نداريم.

ما با دانسته هاي پرونده و به چشم ديدن بازسازي صحنه مجاب شديم قاتل کسي جز دل آرا نيست ولي دردناک تر از مرگ مادرمان رفتاري است که شما رسانه ها و بعضي از فعالان حقوق بشر و خانواده دل آرا و به خصوص تاکيد مي کنم به خصوص وکيل دل آرا (عبدالصمد خرمشاهي) پيش گرفته ايد.خانواده ما که از قشر تحصيلکرده و خود از علاقه مندان مطبوعات و فعاليت هاي حقوق بشري بوده و براي برخي از فعالان حقوق بشري که واقعاً عادلانه رفتار مي کنند و ضمن تلاش براي جلوگيري از اعدام يا قصاص افراد خون هاي به ناحق ريخته و بازماندگان شان را ضايع نمي کنند احترام زيادي قائل هستيم اما چنان وانمود مي شود که از يک مجرم فرشته مي سازند و گويي ما درصدد اعدام يک هنرمند لطيف الطبع و بي گناه هستيم يعني ما دو بار قرباني مي شويم. يک بار جان مادرمان را ازدست رفته مي بينيم و يک بار حيثيت خودمان را اما بدانيد اين روش شما هيچ دلبستگي به حقوق بشر ايجاد نخواهد کرد.

ما هم مانند شما و بلکه بيشتر از شما دلبسته حقوق انسان ها هستيم. ما به قانون کشور خودمان احترام مي گذاريم. قانون به گونه يي است که قاتل يا بايد اعدام شود يا با رضايت اولياي دم پس از حبس کوتاهي آزاد شود و بار ديگر زنگ کدام خانه نگون بخت را به صدا درآورد. (شايد اين بار شما باشيد) اگر قوانين ما با عنايت به مذهب پوياي تشيع و اجتهاد جديد مراجع محترم ديني و شرع مقدس اسلام اجازه مي داد در صورت درخواست اولياي دم قاتل مجازات ديگري را تحمل کند بدون شک ما به اين راغب تر بوديم چون همگان مي دانيم قتل مادرمان از يک محاکمه صحرايي هم زجرآورتر بود.

مرگي بود که حکم آن را دو نفر نادان به خاطر هوا و هوس صادر کردند، نه حکمي که ده ها قاضي تحصيلکرده با تحقيق و تفحص بعد از ورود تقريبي شش سال تعيين و تصويب کردند و به جست وجوي هر راهي براي بي گناهي قاتل دل آرا به بن بست رسيدند و طبق قوانين راي صادر کردند اما اينکه راه هاي ديگري از جمله عفو و رضايت اولياي دم و قانون و شرع مقدس وجود داشته و دارد اما متاسفانه شيوه رفتار وکيل و خانواده دل آرا که سهم زيادي در رفتار دل آرا داشته و دارد و شما رسانه ها و بعضي از مدعيان حقوق بشر در نصح حقوق مقتول و بازماندگان شرايطي را ايجاد کرد که ما هيچ مخالفتي با اجراي حکم نداشته باشيم. با حادثه قتل فجيع مادرمان دو گونه برخورد مي تواند وجود داشته باشد، اول اينکه وکيل و خانواده قاتل، اکنون که قضات محترم با صبر و درايت کامل و تحقيقات کافي که هيچ جاي شبهه يي باقي نگذاشتند حکم را صادر کرده و راه ديگري جز اجراي قصاص وجود ندارد مجرميت (دل آرا) فرزند خود را بپذيرند و از طريق يک عذرخواهي بي مقدار در برابر خون يک انسان و يک آموزگار فرهيخته اولياي دم را به عفو ترغيب کنند.

دوم اينکه از جرم در مدت اين چند سال دفاع مي کردند و به دنبال يک حرف محکمه پسند بودند. متاسفانه در چند سال اخير پدر دل آرا و وکيل او با مقاصد خودخواهانه که بر مطلعان پوشيده نيست به نحوي عمل کرده اند که او فرشته بي گناهي است و مادر ما به دست عوامل غيبي به قتل رسيده و دستگاه قضايي آنقدر بيکار است که با کينه توزي به اين دختر و خانواده او مي نگرد و ما بايد سپاسگزار آنان باشيم، بلکه ما بايد از آنان اعاده حيثيت کنيم. عزيزاني که دوستدار حق و حقيقت و عدل و انصاف هستيد يک بار مصاحبه هاي خانواده دل آرا و وکيل متهم را در چند سال اخير از ديدگاه مقتول و خانواده داغ ديده اش مرور کنيد و بنگريد چقدر آزاردهنده و متکبرانه است که ناشي از پشتيباني شما و مخصوصاً رسانه هاي برون مرزي است که از هر چيزي براي ساز مخالفت زدن ... درست مي کنند و توجه ندارند در اين ميان چه حقوقي ضايع مي شود.

البته در اين مدت چهره هاي شناخته شده هنري و حقوق بشري منصف و شناخته شده يي رنج اين راه دراز را به خود هموار کردند و براي وساطت به رشت آمدند و همدردمان شدند و با ما اشک هاي غم و فراق ريختند و ما به خاطر احترامي که براي آنان و عقايدشان و خصوصاً کارهاي حقوق بشري و انساني شان قائل بوديم بر خود فرض مي دانستيم که درخواست شان را رد نکنيم اما برخوردهاي ناپسند خانواده به خصوص وکيل دل آرا آنان را نيز رنجاند و شيوه حمايت اصحاب رسانه و بعضي از نهادها فعالان و به اصطلاح زنان و حقوق بشر آنان را در ادامه و ايستادگي بر اشتباه خود هرچه بيشتر تشويق کرد، به طوري که تقاضاي ملاقات کرديم و سه بار اين کار را انجام داديم ولي متاسفانه دل آرا همواره روش پدر و وکيل را پيش گرفت و فريب حرف هاي عوام فريبانه را خورد و نصايح و دلسوزي ما را با پرخاشگري پاسخگو شد.

کار را به اينجا رسانيد که راهي جز اجراي حکم دادگاه باقي نماند و عامل اصلي آن در درجه نخست وکيل و پدر دل آرا و در درجه دوم رفتار غيرعادلانه شما و تضييع خون مادرمان و حقوق و حيثيت بازماندگانش و در درجه سوم تاديب نشدن و گستاخي و خلاف هاي بيشتر دل آرا در زندان است که نه تنها مادر ما بلکه دل آرا هم تا حدي قرباني اين رفتارهاي ناپسند خواهد بود زيرا آنان (خانواده دل آرا و وکيل) استفاده از فشار تبليغاتي ماجرا را بر احقاق حق ما از طريق يک دلجويي لفظي ترجيح داده اند و اگر به روش معقول برخي از اين هنرمندان و چهره هاي حقوق بشري تمکين مي شد کار به اينجا نمي رسيد که پس از حدود شش سال و آن هم با وساطت خانواده ما و خيرخواهان اجتماعي، نشست با خانواده قاتل در لحظاتي حساس با انتشار نامه يي مسووليت جرم دختر خود را بپذيرند و اعلام پوزش و طلب عفو نمايند.

ما هم معتقد به رحمت و عفو حقوق بشر که بارها در دادگاه ها به ما گوشزد شده، هستيم اما نه به بهاي تشويق کردن مجرم.

روزنامه اعتماد